maandag 22 september 2008

Foto's van mijn nieuwe apartment

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer! Hierbij enkele foto's van mijn nieuwe apartement. OOkals was de keuken heeeel vies, ik heb alles schoon geboend en het ligt er nu allemaal lekker bij. Ik moet allen nog een beetje wennen.

Kom maar eens kijken!

Maarten


Haha, nee ik woon niet onder de brug....




zaterdag 2 augustus 2008

Naar Londen


Het is weer een tijdje geleden, en de thuiskomst vauit Hong Kong verliep prima, het was leuk iedereen weer te zien en het weer is sinds terugkomst heerlijk zomers, dus ik heb niets te klagen. De tijd heb ik gebruikt om enkele manuscripten af te ronden en dus is mijn publicatielijst behoorlijk toegenomen.

Dat heeft erin geresulteerd dat ik beter in de markt kwam te liggen en ik ben gevraagd om te solliciteren voor een baan waarin ik aan de Flora Mesoamericana ga werken (een serie boeken over de planten van Centraal Amerika), en wel in The Natural History Museum in Londen (South Kensington). Ik heb de baan gekregen en nu ga ik dus van Finland naar Engeland verhuizen. Wel spannend hoor, en helemaal als ik bedenk dat Turku de grootste stad is waarin ik ooit heb gewoond! Ik begin op 1 September, en dus is er haast bij het vinden van een woning en een verhuisbedrijf.

Ik zal mijn blog dus gebruiken om te berichten over hoe het verloopt. Ik heb inmiddels het informatiepakket van het Museum gekregen met daarin allerlei formulieren om in te vullen. Heel officiëel allemaal. Ik heb ook een apartement in Chiswick op het oog, wat me prima lijkt (wel vervelend dat ik het via het internet moet regelen, maar als het niet bevalt kan ik altijd weer verhuizen). Nu nog de offiële dingen regelen in Finland. Aangezien de baan tijdelijk is (voor 23 maanden) zal ik hier aangeven dat ik tijdelijk in het buitenland ga werken, waardoor ik het recht behoud terug naar Finland te keren mocht ik geen nieuwe baan vinden na twee jaar.

Hier het metrokaartje van londen, waar je Chiswick Park en South Kensington kunt vinden, dan weet je een beetje waar ik naartoe ga....

woensdag 7 mei 2008

Laatste bericht uit Hong Kong

De reis zit er al weer bijna op. Ik zit nu achter mijn nieuwe laptopje van het gratis internet op Hong Kong airport gebruik te maken. Het werkt allemaal prima. Hong Kong is dus een drukke stad met een vochtig en warm climaat, maar het is erg veilig, mensen houden zich redelijk aan de regels en de parken zijn schoon. Voor een Aziatische stad geen onaardig oord. Overal zijn wandelbruggen om het verkeer te ontwijken, waardoor ik regelmatig in een warenhuis verdwaalde, maar uiteindelijk vond ik altijd mijn weg wel. De botanische tuin is meer een dierentuin, hoewel ze hier en daar interessante soorten ertussen hebben staan. Bijkbaar is geen park compleet met een vliegkooi, en ondanks dat je door de aviaria kunt lopen staat word er overal gewaarschuwd voor de vogelgriep.
Het mooiste van mijn bezoek hier vond ik toch wel de beklimming van Victoria Peak. Er gaat ook een trammetje omhoog, maar het is een mooie wandeling door parken en buitenwijken, dus ik heb me daar een halve dag mee vermaakt. Ook was het museum van de geschiedenis van Hong Kong de moeite waard, waar een compleet overzicht werd gegeven van de geologische geschiedenis tot en met de overdracht van Hong Kong aan China. Er was een halve coloniale stad nagebouwd, en ook een compleet bos en een volkje mensen uit het stenen tijdperk. Allemaal heel mooi weergegeven. Wel leuk dat ze die holbewoners er ook Aziatisch uit lieten zien. Dat is toch heel anders dan hoe onze neanderthalers er in de musea uit zien!
Ik heb ook Lamma Island nog bezocht, maar daar was weinig aan, een grote fabriek verwelcomde me in de haven, en er was maar weinig bos over op de hellingen van het eiland. Toch leuk dat je vor een habbekrats naar al die andere eilandjes van Hong Kong kunt varen (er zijn er zo'n 260). Ik heb helaas het verkeerde eilandje uitgekozen.

Wat ik wel vreemd vind is dat in de drukke districten Indiers me constant aanspraken om me een pak aan te meten. Niet dat dat vreemd is dat ze me aanspreken, maar ik had niet verwacht dat de Indiers die markt over hadden genomen. Ze zijn ook wel iets opdringeriger dan de Chinezen. Wel leuk was dat een sikh compleet met tulband mijn toekomst ongevraagd voorspelde. Gelukkig was het positief. Nu moet ik het vliegtuig in, dus ik zal later verder schrijven. Op naar Finland, de cirkel rond de wereld is bijna rond.

PS: Het lukt niet foto's te uploaden hier, dus die voeg ik later toe.

zondag 4 mei 2008

Vlucht door Australie

Tjongejongejonge, wat gaat die tijd snel zeg! Ik ben dus 15 dagen in Australie geweest en de tijd vloog voorbij! Helemaal vergeten om jullie via mijn blog op de hoogte te houden. Nou ja dus bij deze, maar vanuit Hong Kong.

Het was heel gezellig op Peter weer te zien. Hij is al behoorlijk ingeburgerd in Sydney (eigenlijk woont hij in Summer Hill, suburbia zeg maar), en hij woont in een huis met een stel studenten/werkende jonge mensen, en dat is heel gezellig.

De Australiers zijn allemaal erg vriendelijk en aardig, en er hangt overal een behoorlijk ontspannen sfeer (behalve op Peter's werk, maar dat kun je op zijn blog lezen: http://www.peterinaustralie.blogspot.com ). Kortom, ik zou hier best langer kunnen blijven, het leven daar is goed. Ik heb uiteraard wel bij de botanische tuinen gelobbied of ze misschien geen baantje voor me hebben, maar op het moment is er niets vrij. Ze kampen met hetzelfde probleem als in Europa en Amerika, waar de oude wetenschappers met pensioen gaan en hun functie niet wordt opgevuld. Het zittende personeel wordt daardoor al drukker en er komen steeds meer werkeloze biologen. Ik hoop dat die trend toch eens om gaat draaien, want anders moet ik mijn carriere om gooien. Goede ideeen, tips en vacatures zijn uiteraard welkom.

De eerste week nam Peter me mee op een kampeer tocht door de staat New South Wales. Met zijn bus ging het perfect, en er was veel ruimte voor de spullen. Peter heeft inmiddels een volledige kampeeruitrusting aangelegd. Echt fantastisch, want hij heeft overal aan gedacht. Ik vergeet namelijk nog wel eens het een en ander, maar hij had alles mee, tot aanmaakblokjes aan toe, die nog wel van pas kwamen bleek later.
Eerst volgden we de kust naar het noorden, in de hoop dat het wat warmer zou zijn daar, maar helaas, het weer bleef als in Sydney: koud en regenachtig. We troffen het niet. In de diepe dalen, die overigens overgroeid zijn met subtropisch of gematigd regenwoud vol boomvarens en wat al niet meer voor moois, was het ietsje warmer, maar daar was het nat en vochtig en hing het gras vol met bloedzuigers. Ook niet echt prettig. Dus kampeerden we een keer aan de kust (de tent stond in een oogwenk in dat duinzand, en de zee raasde de hele nacht). Ik werd wakker van een raar vogelgezang, van een vogen die ze daar magpie noemen, maar niet echt op onze ekster lijkt, maar het is een soort van witzwarte kraai, die dus heel aardig kan zingen. Het zijn ook vreselijke bedelaars, die dus tijdens ontbijt de campings afstruinen.


Ook kampeerden we een paar keer in de bergen (waar veel kangoeroes en rotswallabies zaten) en daar was het toch zo koud en dat we een vuurtje wilden maken. Normaal brandt dat Eucalyptus hout goed, dus met een beetje bast en takken heb je zo een houblok aan, maar helaas was alles drijfnat, maar daar kwamen Peters aanmaakblokjes dus van pas.

In de ochtend waren er een stel kookaburra (een soort reusachtige ijsvogel), die behoorlijk agressief probeerden eten van onze ontbijttafel te stelen. Jaja, de Australische dieren laten er geen gras over groeien (die eten dat dus op).
Inmiddels waren we de regen wel een beetje zat en besloten een oude Australische uitdrukking te gaan testen 'The back of Burke' wordt gebruikt voor alles dat vreselijk ver weg is en waar niets te beleven valt. Nou wij dus naar Bourke, in de NSW outback. Het was een lange rit, die door indrukwekkende landschappen ging: woest bebost bergland, lieflijke 'teletubby' heuveltjes, eindeloze graslanden en katoenplantages (waar we wilde emoes zagen), en helaas in de avond sprong er een kleine kangoeroe voor de bus. Gelukkig was het beestje op slag dood, dus heeft ie niet geleden, en was de schade aan de bus minimaal, maar het was vreselijk schrikken.


Ja je hebt misschien al wel door, he dat zijn niet Maarten's foto's...en dat klopt. Ik kon helaas mijn foto's niet op tijd op een cd branden, en die staan dus nog bij Peter op zijn computer, en hij stuurt ze me spoedig toe. Daarom moeten jullie het even met deze internetplaatjes doen ter illustralie.

De 'back of Bourke' was schitterend. De vegetatie werd dunner, knalrood zand, grote groeten witte, roze en zwarte kakatoes die me 's ochtends uit de tent schreeuwden, en prachtig uitzicht over de Darling River. Was een idyllisch oor. We beklommen ook de heuvels van het Gundabooka National Park, waar we prachtige rotstekeningen van aboriginals zagen.

Daarna dus weer met een paar stops naar Sydney terug. Peter moest vervolgens weer aan het werk helaas, en dus ging ik er op mijn uppie op uit, maar niet voor lang, want ik had een afspraak geregeld in de botanische tuinen, waar Simon me rondleidde. Ik mocht zelfs het type exemplaar van de Wollemi Pine bekijken en heb een stuk hout en een kegel vasgehouden. De echte locatie is strikt geheim, en er is moeilijk te komen. Dit is om ziektes buiten de populatie van de Wollemies te houden. Maar ik heb hem toch vast gehad. Ik heb ook de grootste in cultuur gezien. De planten groeien goed in Sydney, en het zal je niet verbazen dat ze ook hier in Hong Kong een paar exemplaren in stadsparken hebben gezet (trouwens ook in Nederland groeien ze prima buiten). Het is wel een beetje een rommelige boom, net als Ginkgo, en oudere exemplaren willen nog wel eens hele takken verliezen. Het exemplaar dat vorig jaar door de Dalai Lama geplant is groeit trouwens beter dan de andere planten....

Tja hoe kan ik twee weken in een enkel blogbericht samenvatten? Er is nog een boel meer te vertellen, maar daar moet je me maar tzt naar vragen. Dan heb ik laten ook nog wat te vertellen.

vrijdag 18 april 2008

Onder de palmen van Tahiti


Hallo allemaal,

Een weekje uitrusten op Tahiti, paradijs op aarde; zo wordt het vaak verkocht, en de witte palmenstranden en vrolijke hoelameisjes kan je wel in Frans Polynesie vinden, maar niet op het eiland Tahiti. Daarvoor moet je naar een van de andere eilanden, de koraalatollen van Raiatea, Bora Bora of Rarotonga. Frans Polynesie beslaat namelijk een gebied in de Grote Oceaan ter grootte van heel West Europa.
Tahiti is het grootste eiland van Frans Polynesie, is vulkanisch met rotskusten en zwarte stranden, en heeft de grootste bevolking. In de chaotische hoofdstad Pape'ete, een stad ter grootte van Utrecht, raast het verkeer (of staat het stil in de file), en varen grote containerschepen in en uit met goederen. Niet verwonderlijk is dus dat alles in Tahiti is ingevoerd, en dus alles vreselijk duur is. Parijse prijzen zeg maar, maar dan dubbel. Duizend Pacifische franken voor een meloen (dat is ongeveer 8 euro), en dan kun je alle andere prijzen wel doorrekenen. Het was dus een zuur geimporteerd appeltje, financieel gezien. Mijn pension was in Punaauia (spreek uit: 'poena-au-ie-ja'), en lag pal aan zee, compleet met kokospalm en koraalrif voor de deur, en ik heb daar dus ook een paar dagen lekker aan het strand doorgebracht (ondanks de muggen heel rustgevend), en de eigenaresse (die een beetje leek op Queen Latifah), was heel aardig en gaf me allerlei tips om Tahiti betaalbaar te houden.

Omdat de kust zo druk was, en de stranden niet echt prettig om op te liggen (veel mensen, en veel stenen), heb ik een auto gehuurd en veel het binnenland verkend, dat vanwege de steilheid van de bergen (oude vulkaankrater) nog heel puur en mooi was, en je had mooi uitzicht over de koraalriffen en het nabijgelegen eiland Mo'orea. Wel heb ik veel gewandeld, vaak over hele steile bergkammen met diepe afgronden aan beide kanten, maar de rust, het uitzicht en de prachtige natuur was zeker de inspanning waard.

Inmiddels ben ik in Sydney aangekomen, en ik kan dit hier pas schrijven, want op Tahiti is in de verste verte geen internetcafe te vinden. Men zal allemaal thuis wel internet hebben denk ik, dan heb je geen internetcafe nodig natuurlijk! Maar handig is het natuurlijk niet. Australie is echt fantastisch, en vandaag heeft Peter me meegenomen de Blue Mountains in, waar we ondanks de regen en mist toch prachtige uitzichten hadden...en wat en varens!!! Maar over Australie later meer.

woensdag 9 april 2008

Rapa Nui

Zoals beloofd hier een paar van de mooiste foto`s van Paaseiland, of Rapa Nui zoals de mensen het hier zelf noemen. De verbinding is hier erg traag dus misschien later een paar foto´s meer.

donderdag 3 april 2008

Eerste kennismaking met Paaseiland



Veel groetjes uit de navel van de wereld. Echt een fantastisch mooi eiland hier, ongeveer twee maal zo groot als Terschelling, omgeven door rotsige kliffen, een enkel wit strandje in het noorden van het eiland, en uiteraard overal de beroemde reusachtige beelden. De meesten liggen nog gebroken van hun voetstuk met de neus in het gras, maar toch op ruim een dozijn plaatsen zijn ze weer rechtop gezet, op enkele plaatsen in een heel indrukwekkend aantal.
Mijn gastverblijf is heel ruim, en heel comfortabel, met uitzicht over zee, en een minuut lopen naar een van de meest gefotografeerde moais, die van Anu Tanaii, je kent hem wel, die met die ogen.
Helaas mist er inderdaad één een oorlel. Tja die Finnen toch. Hij mag nu het eiland niet verlater voordat hij de boete heeft betaald, en geloof me, die arme jongen heeft hier geen leven. De bewoners moeten uiteraard niets van hem weten! Tja, er wonen slechts 4000 mensen hier, en er zijn ongeveer 500 toeristen dus anoniemiteit is hier moeilijk te handhaven. Had ie maar van dat beeld af moeten blijven, het is dan ook een die midden op het strand, op een zeer in het oog vallende plek staat, namelijk op het strand. Ik denk dat als hij een oorlel van een gevallen moai had gebroken, niemand hetin de gaten gehad zou hebben. Ik vraag me nog steeds af wat je nu met zo´n reusachtige oorlel moet, het is gewoon een stuk steen. En je kunt hier heel mooi gebeeldhouwde moai beelden kopen van dezelfde steen!

De bevolking is heel vriendelijk, goedlachs en het weer is heerlijk warm, een beetje té, want ik ben behoorlijk verbrand!

Later meer foto`s! Ik ben nog een volle week hier! Echt genieten.