Foto's van mijn nieuwe apartment

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer! Hierbij enkele foto's van mijn nieuwe apartement. OOkals was de keuken heeeel vies, ik heb alles schoon geboend en het ligt er nu allemaal lekker bij. Ik moet allen nog een beetje wennen.

Kom maar eens kijken!

Maarten


Haha, nee ik woon niet onder de brug....

Naar Londen

Het is weer een tijdje geleden, en de thuiskomst vauit Hong Kong verliep prima, het was leuk iedereen weer te zien en het weer is sinds terugkomst heerlijk zomers, dus ik heb niets te klagen. De tijd heb ik gebruikt om enkele manuscripten af te ronden en dus is mijn publicatielijst behoorlijk toegenomen.

Dat heeft erin geresulteerd dat ik beter in de markt kwam te liggen en ik ben gevraagd om te solliciteren voor een baan waarin ik aan de Flora Mesoamericana ga werken (een serie boeken over de planten van Centraal Amerika), en wel in The Natural History Museum in Londen (South Kensington). Ik heb de baan gekregen en nu ga ik dus van Finland naar Engeland verhuizen. Wel spannend hoor, en helemaal als ik bedenk dat Turku de grootste stad is waarin ik ooit heb gewoond! Ik begin op 1 September, en dus is er haast bij het vinden van een woning en een verhuisbedrijf.

Ik zal mijn blog dus gebruiken om te berichten over hoe het verloopt. Ik heb inmiddels het informatiepakket van het Museum gekregen met daarin allerlei formulieren om in te vullen. Heel officiëel allemaal. Ik heb ook een apartement in Chiswick op het oog, wat me prima lijkt (wel vervelend dat ik het via het internet moet regelen, maar als het niet bevalt kan ik altijd weer verhuizen). Nu nog de offiële dingen regelen in Finland. Aangezien de baan tijdelijk is (voor 23 maanden) zal ik hier aangeven dat ik tijdelijk in het buitenland ga werken, waardoor ik het recht behoud terug naar Finland te keren mocht ik geen nieuwe baan vinden na twee jaar.

Hier het metrokaartje van londen, waar je Chiswick Park en South Kensington kunt vinden, dan weet je een beetje waar ik naartoe ga....

Laatste bericht uit Hong Kong

De reis zit er al weer bijna op. Ik zit nu achter mijn nieuwe laptopje van het gratis internet op Hong Kong airport gebruik te maken. Het werkt allemaal prima. Hong Kong is dus een drukke stad met een vochtig en warm climaat, maar het is erg veilig, mensen houden zich redelijk aan de regels en de parken zijn schoon. Voor een Aziatische stad geen onaardig oord. Overal zijn wandelbruggen om het verkeer te ontwijken, waardoor ik regelmatig in een warenhuis verdwaalde, maar uiteindelijk vond ik altijd mijn weg wel. De botanische tuin is meer een dierentuin, hoewel ze hier en daar interessante soorten ertussen hebben staan. Bijkbaar is geen park compleet met een vliegkooi, en ondanks dat je door de aviaria kunt lopen staat word er overal gewaarschuwd voor de vogelgriep.
Het mooiste van mijn bezoek hier vond ik toch wel de beklimming van Victoria Peak. Er gaat ook een trammetje omhoog, maar het is een mooie wandeling door parken en buitenwijken, dus ik heb me daar een halve dag mee vermaakt. Ook was het museum van de geschiedenis van Hong Kong de moeite waard, waar een compleet overzicht werd gegeven van de geologische geschiedenis tot en met de overdracht van Hong Kong aan China. Er was een halve coloniale stad nagebouwd, en ook een compleet bos en een volkje mensen uit het stenen tijdperk. Allemaal heel mooi weergegeven. Wel leuk dat ze die holbewoners er ook Aziatisch uit lieten zien. Dat is toch heel anders dan hoe onze neanderthalers er in de musea uit zien!
Ik heb ook Lamma Island nog bezocht, maar daar was weinig aan, een grote fabriek verwelcomde me in de haven, en er was maar weinig bos over op de hellingen van het eiland. Toch leuk dat je vor een habbekrats naar al die andere eilandjes van Hong Kong kunt varen (er zijn er zo'n 260). Ik heb helaas het verkeerde eilandje uitgekozen.

Wat ik wel vreemd vind is dat in de drukke districten Indiers me constant aanspraken om me een pak aan te meten. Niet dat dat vreemd is dat ze me aanspreken, maar ik had niet verwacht dat de Indiers die markt over hadden genomen. Ze zijn ook wel iets opdringeriger dan de Chinezen. Wel leuk was dat een sikh compleet met tulband mijn toekomst ongevraagd voorspelde. Gelukkig was het positief. Nu moet ik het vliegtuig in, dus ik zal later verder schrijven. Op naar Finland, de cirkel rond de wereld is bijna rond.

PS: Het lukt niet foto's te uploaden hier, dus die voeg ik later toe.

Vlucht door Australie

Tjongejongejonge, wat gaat die tijd snel zeg! Ik ben dus 15 dagen in Australie geweest en de tijd vloog voorbij! Helemaal vergeten om jullie via mijn blog op de hoogte te houden. Nou ja dus bij deze, maar vanuit Hong Kong.

Het was heel gezellig op Peter weer te zien. Hij is al behoorlijk ingeburgerd in Sydney (eigenlijk woont hij in Summer Hill, suburbia zeg maar), en hij woont in een huis met een stel studenten/werkende jonge mensen, en dat is heel gezellig.

De Australiers zijn allemaal erg vriendelijk en aardig, en er hangt overal een behoorlijk ontspannen sfeer (behalve op Peter's werk, maar dat kun je op zijn blog lezen: http://www.peterinaustralie.blogspot.com ). Kortom, ik zou hier best langer kunnen blijven, het leven daar is goed. Ik heb uiteraard wel bij de botanische tuinen gelobbied of ze misschien geen baantje voor me hebben, maar op het moment is er niets vrij. Ze kampen met hetzelfde probleem als in Europa en Amerika, waar de oude wetenschappers met pensioen gaan en hun functie niet wordt opgevuld. Het zittende personeel wordt daardoor al drukker en er komen steeds meer werkeloze biologen. Ik hoop dat die trend toch eens om gaat draaien, want anders moet ik mijn carriere om gooien. Goede ideeen, tips en vacatures zijn uiteraard welkom.

De eerste week nam Peter me mee op een kampeer tocht door de staat New South Wales. Met zijn bus ging het perfect, en er was veel ruimte voor de spullen. Peter heeft inmiddels een volledige kampeeruitrusting aangelegd. Echt fantastisch, want hij heeft overal aan gedacht. Ik vergeet namelijk nog wel eens het een en ander, maar hij had alles mee, tot aanmaakblokjes aan toe, die nog wel van pas kwamen bleek later.
Eerst volgden we de kust naar het noorden, in de hoop dat het wat warmer zou zijn daar, maar helaas, het weer bleef als in Sydney: koud en regenachtig. We troffen het niet. In de diepe dalen, die overigens overgroeid zijn met subtropisch of gematigd regenwoud vol boomvarens en wat al niet meer voor moois, was het ietsje warmer, maar daar was het nat en vochtig en hing het gras vol met bloedzuigers. Ook niet echt prettig. Dus kampeerden we een keer aan de kust (de tent stond in een oogwenk in dat duinzand, en de zee raasde de hele nacht). Ik werd wakker van een raar vogelgezang, van een vogen die ze daar magpie noemen, maar niet echt op onze ekster lijkt, maar het is een soort van witzwarte kraai, die dus heel aardig kan zingen. Het zijn ook vreselijke bedelaars, die dus tijdens ontbijt de campings afstruinen.


Ook kampeerden we een paar keer in de bergen (waar veel kangoeroes en rotswallabies zaten) en daar was het toch zo koud en dat we een vuurtje wilden maken. Normaal brandt dat Eucalyptus hout goed, dus met een beetje bast en takken heb je zo een houblok aan, maar helaas was alles drijfnat, maar daar kwamen Peters aanmaakblokjes dus van pas.

In de ochtend waren er een stel kookaburra (een soort reusachtige ijsvogel), die behoorlijk agressief probeerden eten van onze ontbijttafel te stelen. Jaja, de Australische dieren laten er geen gras over groeien (die eten dat dus op).
Inmiddels waren we de regen wel een beetje zat en besloten een oude Australische uitdrukking te gaan testen 'The back of Burke' wordt gebruikt voor alles dat vreselijk ver weg is en waar niets te beleven valt. Nou wij dus naar Bourke, in de NSW outback. Het was een lange rit, die door indrukwekkende landschappen ging: woest bebost bergland, lieflijke 'teletubby' heuveltjes, eindeloze graslanden en katoenplantages (waar we wilde emoes zagen), en helaas in de avond sprong er een kleine kangoeroe voor de bus. Gelukkig was het beestje op slag dood, dus heeft ie niet geleden, en was de schade aan de bus minimaal, maar het was vreselijk schrikken.


Ja je hebt misschien al wel door, he dat zijn niet Maarten's foto's...en dat klopt. Ik kon helaas mijn foto's niet op tijd op een cd branden, en die staan dus nog bij Peter op zijn computer, en hij stuurt ze me spoedig toe. Daarom moeten jullie het even met deze internetplaatjes doen ter illustralie.

De 'back of Bourke' was schitterend. De vegetatie werd dunner, knalrood zand, grote groeten witte, roze en zwarte kakatoes die me 's ochtends uit de tent schreeuwden, en prachtig uitzicht over de Darling River. Was een idyllisch oor. We beklommen ook de heuvels van het Gundabooka National Park, waar we prachtige rotstekeningen van aboriginals zagen.

Daarna dus weer met een paar stops naar Sydney terug. Peter moest vervolgens weer aan het werk helaas, en dus ging ik er op mijn uppie op uit, maar niet voor lang, want ik had een afspraak geregeld in de botanische tuinen, waar Simon me rondleidde. Ik mocht zelfs het type exemplaar van de Wollemi Pine bekijken en heb een stuk hout en een kegel vasgehouden. De echte locatie is strikt geheim, en er is moeilijk te komen. Dit is om ziektes buiten de populatie van de Wollemies te houden. Maar ik heb hem toch vast gehad. Ik heb ook de grootste in cultuur gezien. De planten groeien goed in Sydney, en het zal je niet verbazen dat ze ook hier in Hong Kong een paar exemplaren in stadsparken hebben gezet (trouwens ook in Nederland groeien ze prima buiten). Het is wel een beetje een rommelige boom, net als Ginkgo, en oudere exemplaren willen nog wel eens hele takken verliezen. Het exemplaar dat vorig jaar door de Dalai Lama geplant is groeit trouwens beter dan de andere planten....

Tja hoe kan ik twee weken in een enkel blogbericht samenvatten? Er is nog een boel meer te vertellen, maar daar moet je me maar tzt naar vragen. Dan heb ik laten ook nog wat te vertellen.

Onder de palmen van Tahiti

Hallo allemaal,

Een weekje uitrusten op Tahiti, paradijs op aarde; zo wordt het vaak verkocht, en de witte palmenstranden en vrolijke hoelameisjes kan je wel in Frans Polynesie vinden, maar niet op het eiland Tahiti. Daarvoor moet je naar een van de andere eilanden, de koraalatollen van Raiatea, Bora Bora of Rarotonga. Frans Polynesie beslaat namelijk een gebied in de Grote Oceaan ter grootte van heel West Europa.
Tahiti is het grootste eiland van Frans Polynesie, is vulkanisch met rotskusten en zwarte stranden, en heeft de grootste bevolking. In de chaotische hoofdstad Pape'ete, een stad ter grootte van Utrecht, raast het verkeer (of staat het stil in de file), en varen grote containerschepen in en uit met goederen. Niet verwonderlijk is dus dat alles in Tahiti is ingevoerd, en dus alles vreselijk duur is. Parijse prijzen zeg maar, maar dan dubbel. Duizend Pacifische franken voor een meloen (dat is ongeveer 8 euro), en dan kun je alle andere prijzen wel doorrekenen. Het was dus een zuur geimporteerd appeltje, financieel gezien. Mijn pension was in Punaauia (spreek uit: 'poena-au-ie-ja'), en lag pal aan zee, compleet met kokospalm en koraalrif voor de deur, en ik heb daar dus ook een paar dagen lekker aan het strand doorgebracht (ondanks de muggen heel rustgevend), en de eigenaresse (die een beetje leek op Queen Latifah), was heel aardig en gaf me allerlei tips om Tahiti betaalbaar te houden.

Omdat de kust zo druk was, en de stranden niet echt prettig om op te liggen (veel mensen, en veel stenen), heb ik een auto gehuurd en veel het binnenland verkend, dat vanwege de steilheid van de bergen (oude vulkaankrater) nog heel puur en mooi was, en je had mooi uitzicht over de koraalriffen en het nabijgelegen eiland Mo'orea. Wel heb ik veel gewandeld, vaak over hele steile bergkammen met diepe afgronden aan beide kanten, maar de rust, het uitzicht en de prachtige natuur was zeker de inspanning waard.

Inmiddels ben ik in Sydney aangekomen, en ik kan dit hier pas schrijven, want op Tahiti is in de verste verte geen internetcafe te vinden. Men zal allemaal thuis wel internet hebben denk ik, dan heb je geen internetcafe nodig natuurlijk! Maar handig is het natuurlijk niet. Australie is echt fantastisch, en vandaag heeft Peter me meegenomen de Blue Mountains in, waar we ondanks de regen en mist toch prachtige uitzichten hadden...en wat en varens!!! Maar over Australie later meer.

Rapa Nui

Zoals beloofd hier een paar van de mooiste foto`s van Paaseiland, of Rapa Nui zoals de mensen het hier zelf noemen. De verbinding is hier erg traag dus misschien later een paar foto´s meer.

Eerste kennismaking met Paaseiland

Veel groetjes uit de navel van de wereld. Echt een fantastisch mooi eiland hier, ongeveer twee maal zo groot als Terschelling, omgeven door rotsige kliffen, een enkel wit strandje in het noorden van het eiland, en uiteraard overal de beroemde reusachtige beelden. De meesten liggen nog gebroken van hun voetstuk met de neus in het gras, maar toch op ruim een dozijn plaatsen zijn ze weer rechtop gezet, op enkele plaatsen in een heel indrukwekkend aantal.
Mijn gastverblijf is heel ruim, en heel comfortabel, met uitzicht over zee, en een minuut lopen naar een van de meest gefotografeerde moais, die van Anu Tanaii, je kent hem wel, die met die ogen.
Helaas mist er inderdaad één een oorlel. Tja die Finnen toch. Hij mag nu het eiland niet verlater voordat hij de boete heeft betaald, en geloof me, die arme jongen heeft hier geen leven. De bewoners moeten uiteraard niets van hem weten! Tja, er wonen slechts 4000 mensen hier, en er zijn ongeveer 500 toeristen dus anoniemiteit is hier moeilijk te handhaven. Had ie maar van dat beeld af moeten blijven, het is dan ook een die midden op het strand, op een zeer in het oog vallende plek staat, namelijk op het strand. Ik denk dat als hij een oorlel van een gevallen moai had gebroken, niemand hetin de gaten gehad zou hebben. Ik vraag me nog steeds af wat je nu met zo´n reusachtige oorlel moet, het is gewoon een stuk steen. En je kunt hier heel mooi gebeeldhouwde moai beelden kopen van dezelfde steen!

De bevolking is heel vriendelijk, goedlachs en het weer is heerlijk warm, een beetje té, want ik ben behoorlijk verbrand!

Later meer foto`s! Ik ben nog een volle week hier! Echt genieten.

Santiago

Uitzicht over de stand vanaf de Jardin Japonès.




Alle werk zit er op, de planten zijn gedroogd en gesorteerd en worden tzt vanuit Brazilië naar Finland gestuurd. Nu ben ik dus verder onderweg naar Chili, en morgen land ik op Paaseiland.
Santiago is een heel aardige stad, hoewel een beetje stoffig, het regent hier zlden, en het is behoorlijk warm overdag. De herfst is begonnen, dus ´s nachts is het aangenamer en de blaadjes vallen al van de bomen.
De mensen zijn heel vriendelijk, hoewel een beetje gereserveerder dan in Brazilië. Ik vergis me trouwens ook steeds, en gebruik Portugees in plaats van Spaans. Nu beginnen deze talen bij mij te mengen, want ik spreek ze beiden nit zo goed, en dan krijg je dat. Portospaans dus, acht het geeft niet, ze begrijpen me en vragen me soms of ik ook in Brazilië ben geweest misschien.
Tot slot een paar foto´s om van te genieten en ik hoop op Rapa Nui ook wat te kunnen schrijven. En wees niet ongerust, ik ga geen stukjes oor meenemen, waarom ook eigenlijk, er liggen daar waarschijnlijk genoeg stenen...

Een weekje op het platteland van Brazilië

Vorige week vlogen we weer van Rio naar Curitiba in het zuiden om een auto te huren en met Pedro naar Santa Catarina te rijden. Eigenlijk zouden we naar Iguaçú gaan, maar helaas was de gehuurde auto zo slecht dat we al na 200 km een lekke band kregen, net voordat we in Itajaí waren. Tja, een Fiat he (daarover later meer)

Uiteindelijk toch nog bij het herbarium van Itajaí aangekomen, waar we gedurende de middag onderhouden werden door de aardige mevrouw Zilda (jawel, van Duitse komaf, in Sta Catarina is alles Duits), die hier voor de kleine maar historisch belangrijke collectie zorgt.


Toen weer op weg on Lindsaea´s te vinden. de varengroep waar Samuli aan werkt. Het leek Pedro daarom wel een goed idee om in een lingeriezaak de weg te vragen, aangezien in het Portugees ´linda saia´ een mooi rokje is.


Ze wees ons de goede weg: het bos in, en eh, wel, de weg was af en toe wel een beetje versperd, wat natuurlijk ook wat tijd kostte. Maar dan kon de Fiat even uitrusten. De weg was erg vermoeiend voor deze gehuurde auto.

Door al dat getreuzel, was er niet meer genoeg tijd om nog naar Iguaçú te rijden, wat nog ruim 400 km van ons verwijderd was, dus besloten we het maar bij deze waterval te houden: Ook erg indrukwekkend, en in één van de bovenlopen van de Iguaçú rivier, dus een beetje ´Iguaçinho´.


Vriendelijke boeren lieten graag hun bos zien, en meestal konden we een heel eind met de auto het land op, ten ongenoegen van de Fiat natuurlijk. Even terzijde, als het regende dan was er precies 1 plekje waar de ruitenwisser het niet deed, want er was een te korte op gezet, en dus precies voor de bestuurder werd en geen regen gewist... Fiat of geen Fiat... De Auraucaria´s waren overal natuurlijk enorm en indrukwekkend!


Gelukkig wat Jezus overal met ons....

Maar de Fiat verdwaalde nog wel eens in het weiland. Gelukkig vonden we hem snel weer terug.

Maar misschien moeten we hem toch maar inruilen voor en nieuwe Fiat? We hebben hier de beste dealer voor gevonden een zeer gerenommeerde in Guarapuava: http://www.fiatfuck.com.br


Op de terugweg naar Curitiba, wist Pedro nog een hele leuke plek waar bij zonsondergang vele duizenden reuzengierzwaluwen een onderkomen voor de nacht zoeken. Zeer indrukwekkend om te zien hoe deze luchtacrobaten al cirkelend de diepte van de grot in duiken, om op een richeltje de nacht door te brengen. De vleermuizen werden er door verstoord en vlogen snel het hol uit.


Uiteindelijk met de slaapbus van Curitiba naar Sao Paulo. Normaal doet een bus daar zesenhalf uur over, maar vanwege de paasdrukte was het een beetje vertraagd, negen uur later waren we vanochtend dus in Sao Paulo aangekomen. Dat was me een hele tocht zeg! Er stond op het busstation bijna een kilometer wachtenden voor het metrokaartjesloket, dus namen we maar een taxi. Het is toch wat, niemand schijnt te weten waar de botanische tuin hier is, en het is zo´n beetje het enige stukje groen in deze enorme metropool. We zijn er dus toch gekomen gelukkig en alles is weer ok. Nu voorbereiden op het vertrek en op mijn volgende bestemming.

Avontuur in Rio

Uitzicht, vlak voordat we landden op de luchthaven van Rio de Janeiro

...rare naam eigenlijk, want er is helemaal geen rivier, en waarom Januari? Omdat de rivier op 1 Januari 15nogwat is ontdenkt, maar toen ze beter keken bleek het gewoon een baai te zijn. Wat een geweldig mooie stad! De bergen, de zee, de parken, de gebouwen, de mensen, de stranden...alles mooi, behalve de criminaliteit dan, en dus was het oppassen. Nee ik ben niet beroofd dit keer, dat zit wel in orde, maar het weer was slecht, veel regen, en dan kun je maar beter ´s avonds binnen blijven. Gelukkig wel de mogelijkheid gehad om in Copacabana en Ipanema rond te kijken. Helaas kan ik in dit internet café geen foto´s uploaden, dus die komen later, maar je kunt je er wel wat bij voorstellen denk ik. Corcovado, Je weet wel die gebochelde berg (letterlijke betekenis van corcovado) waar dat Christusbeeld op staat, was het merendeel van de tijd in de wolken gehuld, en eigenlijk hoor Christus daar ook, dus dat zat wel goed. Ik ben maar niet omhoog gegaan, er was toch geen uitzicht geweest, maar zo af en toe kon ik Christus zien, en wel vanuit mijn slaapkamerraam, en ook vanuit de keuken van het gastverblijf. We logeerden namelijk in het gastverblijf voor onderzoekers middenin de Jardim Botânico, wat aan de voet van Corcovado en Tijuca ligt.
Tijuca is een nationaal park, en we hebben de Papegaaiebekberg (Pico de Bico de Papagaio) beklommen. Geweldig uitzicht over de stad van bovenaf, en ik had eigenlijk de hele reis in één kunnen vatten, want alle hier voorkomende Marattiaceae-varens (die ik voor mijn PhD bestudeerd heb) kwamen in dit bos voor (Danaea geniculata, D. mortiziana, D. sellowiana, Marattia cicutifolia en M. laevis). En dat nog wel midden in de stad.

Een kleine 50 kilometer ten noorden van Rio ligt de vreemdgevormde Orgelbergen (Serra dos Orgãos) - wat zijn die locale namen toch leuk als je ze in het Nederlands vertaald, niet?
Hier hebben we de hele berg tot op 2000 meter hoogte beklommen, maar vonden maar weinig interessante planten. Tja het kan niet altijd meezitten. Wel heb ik er hele mooie foto´s gemaakt...die komt hier dus heel spoedig (maandag a.s. denk ik, dan ben ik weer in Sao Paulo).

Tja, en het is echt waar...Cariocas op Copacabana :)

Inmiddels zijn we van Rio naar Curitiba gevlogen, hebben een auto gehuurd en zijn op weg in een rondreis door de staten Santa Catarina en Paraná via Iguaçú (die reuzewatervallen...jawel, veel varens daar). Veel groeten dus vanuit het historische havenplaatsje Itajaí.

Ongedierte

Voor iedereen die zich ongerust maakt: De teken bijten wel vervelend en zijn algemeen hier, omdat er veel dieren in het bos leven, maar ze brengen geen ziektes over gelukkig. Muggen zijn er ook genoeg en zijn ook ongevaarlijk, er is geen malaria of dengue in dit gebied. Het is hier gewoon echt prachtig, alleen jeukt alles wel een beetje als je uit het bos komt, maar dat went, en is in Finland niet anders!

Het eten is ook heerlijk, en alles is erg hygienisch. Komt allen naar Brazilië zou ik zeggen!

Laatste dag in São Paolo

Jefferson Prado en Hanna Tuomisto of de luchthaven Congonhas in São Paulo

Wat gaat de tijd toch vlug als je in het bos bent! De afgelopen week waren echt geweldig! De Serra do Mar, zoals het granieten kustgebergte hier heet is zeer indrukwekkend en vormt een hele imposante kuststreek met vele baaien, hoge stijle hellingen, watervallen, prachtig regenbos, mooie stranden en interessante moerassen. Voor elk wat wils dus! In ieder geval een paradijs voor varens, en die vonden we dus ook in overvloed.
Eerst waren we in Ubatuba (de plaats waar het veel regent), en daar verbleven we in een aangenaam gasthuis, midden in het staatspark, waar Jefferson vergunningen voor had georganiseerd. Hij is erg vriendelijk en de samenwerking gaat erg goed. De plek was fantastisch, en we konden direct achter het huis met ons onderzoek beginnnen, maar natuurlijk hebben we de hele omgeving verkend, en veel interesante dingen gevonden.
Daarna hadden we nog twee dagen in een ander deel van het staatspark Serra do Mar, vlak bij het badplaatse Caraguatatuba (nee ik verzin het niet, het betekend zoiets als ´de plek met teveel bromelia´s´, en die waren er inderdaad genoeg).
Hier werden we door de rangers ontvangen en konden we kosteloos van de voorzieningen van het biologisch styation gebruik maken. Echt geweldig de service. Ze namen ons in de landrover een hele dag mee op sleeptouw door de bergen om de interessantere plekken te bereiken, want de druk op dit deel van het park is veel groter dan in Ubatuba.

Nu alle materiaal hier in Sao Paulo weer in de droger zit hebben we de volgende reis voorbereid. Morgenochtend vliegen we naar Rio de Janeiro!

Kort berichtje aan iedereen

Hoi allemaal

Even een kort berichtje vanuit São Paulo, Brazilië. De eerste maand van mijn reis zit erop en ik heb al veel gezien (prachtige planten en bloemen, rare insecten, prachtige vogels, apen en luiaards, en hele gezellige mensen) en veel leuke dingen meegemaakt.
Morgen gaan we weer voor vijf dagen het regenwoud in. De verblijven zijn hier heel aangenaam hoor, in een lodge, met een gewoon bed, en ontbijt in de ochtend, alleen zijn er geen electronische gemakken, wat wel leuk is om van de sterren te genieten, maar er is natuurlijk geen internet en geen mobiele telefoonverbinding...jaha, die plekken bestaan nog!

Dus zondag weer verder bericht. Ik heb intussen aardig wat foto´s gemaakt, en een paar van de leukste staan nu op mijn blog. Schrijf gerust wat als commentaar. Als je geen google account hebt, kun je gewoon ´anoniem´aanklikken, maar vergeet dan niet je naam eronder te zetten. Veel groeten,
Maarten

Weekendje vrij in Sao Paulo

De gelovigen worden verlicht via de ramen in de koepel van de metropolitane cathedraal.



Stadsgezicht



Het opera gebouw, net als die in Parijs, maar in deze spookt het niet, of toch?



Straattheater. Deze travo is errug grappig!



Zonsondergand en de avondspits op zondagavond in de miljoenenstad.

Afgelopen weekend hebben Samuli en ik het centrum van São Paulo bezocht, en er was vanalles te doen, markjes, straattheater en nog vanalles. Hier zijn was foto´s van het centrum van deze mega-stad.

Weer het veld in

Ik weet het is alweer even geleden, maar alles is nog prima in orde. Ik ben inmiddels weer terug in São Paulo, en we zijn al weer druk bezig de volgende expeditie voor te bereiden.
Tapiraí was een klein dorpje ind e Serra Paranapiacaba bergen. Het regende er veel, maar het bos was prachtig, en we vonden veel interessante soorten, waaronder twee Danaea´s. Een goede trip dus. Ook vlogen er toekans rond en liep er een grote hagedis over het pad voor me. We verbleven midden in het bos in een gasthuis , een Pousada die Salve Floresta heet, ´red het bos´. Een beetje een vreemde naam, maar ze doen veel voor het behoud van het bos in de directe omgeving van Tapiraí.
Daarna gingen we naar de kust om de bossen op witzand nabij Bertioga te bestuderen.

Restinga bij Bertioga.

Er zaten een boel insecten daar, zoals zo vaak, maar ook een paar hele mooie en rare, soals deze knalgele spin en deze kleurrijke vliegen.



Een beetje anders dan in Paraná, maar met net zoveel orchideën en bromelia´s, en dit keer met veel varens. We waren helemaal natgeregend en dus terug naar het hotel om droge kleren aan te trekken. We waren vlug klaar met het persen van de planten, dus was er genoeg tijd voor een duik in de oceaan. Heerlijk warm dat water, en lekkere grote golven, en het zoute water hielp bij het schoonmaken van de tekenbeten.
De teken zijn hier niet gevaarlijk, brengen geen ziektes over, maar de beet ontsteekt snel, dus zout water is een goede oplossing en de golven zijn erg hoog, dus dat was lekker zwemmen.
Nu dus weer in Sao Paulo om de volgende reis voor te vereiden naar Ubatuba volgende week. Hanna komt vanavond en zal zich bij de groep voegen. Dat wordt dus een interessante tocht.

São Paulo II

Vandaag is de laatste dag in São Paulo. Morgen vroeg gaan we lekker het veld in waar we in in een lodge midden in het regenwoud nabij Tapiraí (ten NO van São Paulo) zullen verblijven. Ik heb er veel zin in, want de stad, hoe vriendelijk de mensen hier ook zijn, begint me een beetje op de zenuwen te werken. Er zijn gewoon téveel mensen hier en het verkeer is echt vreselijk (laatste telling: 6 miljoen auto´s). Drie dagen dus in Tapiraí en dan naar de kust nabij de grens van de staat Rio de Janeiro, waar we in het plaatsje Bertioga zullen verblijven. Hier is weer veel restings (bos op wit zand) te vinden, wat voor mijn varengroep niet zo goed is, maar voor Samuli´s wel, en dat is waar we hier uiteraard voor zijn. Ik zal er zeker van genieten, daar twijfel ik niet aan, alleen de tekenbeten zijn een beetje minder, dus ik ga me beter insmeren met anti-insecten spul.


Het zijn nare steekvliegen, maar ze hebben prachtige ogen...

In São Paulo

Even een kort berichtje uit São Paulo. Na een gezellige barbecue bij de familie van Pedro, onze gids, hebben we gisteren Curitiba verlaten met twee doosjes vol gedroogde planten, en 40 kilo bagage. Tja je hebt veel nodig voor veldwerk. Ik heb op het laatste moment nog even een schilderij gekocht, dat nu onderweg is naar Finland. De schilderes kon het haast niet geloven dat haar schilderij helemaal naar Europa gaat. Een leuk mens, en zie houdt veel van natuur, want ze schildert veel vogels, bloemen en landschappen. Op mijn schilderij staat een blauwe kraai (voor de kenners: Cyanocorax caeruleus) een vogel die typisch is voor de Braziliaanse kuststreek.
São Paulo is een echte heksenketel, 15 miljoen mensen op écht een heel klein stukje aarde. Dat we toch in Nederland klagen dat het vol is, nou dan moeten ze hier eens kijken! Ik vind het een beetje een onprettige stad, maar nu ben ik in het botanisch instituut in de Jardim Botânico, een stukje groen omgeven door de stad, een klein reservaatje eigenlijk, want hier is nog natuurlijk bos bewaard gebleven.
Ik heb nog veel te doen hier, dus ik moet snel weer verder!

Aapjes kijken

Het is weer even geleden, en inmiddels is Samuli weer beter, en is mijn verkoudheid ook voorbij. We zijn gisteren de hele dag in veld en bos geweest, en het was een hele lange dag, maar wel geweldig mooi! We zijn in een indrukwekkend bos op wit zand geweest, waar de bomen helemaal vol hingen met bloeiende bromelia´s orchideeën en lidcactussen. Echt geweldig. Daar zagen we ook een blauwe kraai. Nu heb ik al een blauwe gaai in Amerika gezien, en een blauwe ekster in China, maar een blauwe kraai was toch nieuw voor me, prachtig azuurblauw was ie.
Vandaag hadden we een rustig dagje, want we hebben veel te veel varens verzameld gisteren. Dat is natuurlijk ook waarom we hier zijn, maar toch was het nog veel werk en waren we tot laat in de avond bezig planten tussen kranten te stoppen. Best intensief: hele dag in het veld en dan ´s avonds nog 4 zakken met plantenmateriaal verwerken. Dat rustige dagje gaf me dus de gelegenheid mijn foto´s te reorganiseren, en ik kan er hier dus een paar op het net zetten zodat iedereen ervan kan genieten.


Vanochtend waren we in een stadspark van Curitiba, dat enorm is. Parque Barigüi heeft zelfs een pretpark en een automuseum, maar bovenal een goed bewaard Araucaria bos. Hier waren we dus weer op zoek naar varens, maar helaas hebben we niet díé varens gevonden waar we naar op zoek waren. Toen hoorden we een vreemde alarmroep, en even later waren we omringd door kleine aapjes met een schattige lange gestreepte staart en zwarte oorpluimpjes. Ze vonden ons machtig interessant, dus ik heb ze goed kunnen bekijken, en zij mij ook! Ik hoop dat je hem op deze foto kunt ontdekken!

Dagje vrij in Curitiba

En dagje vrij, en met zo´n vol programma? Jawel, mijn collega voelde zich niet geweldiog deze ochtend, en we konden Frau Zilda niet bereiken per telefoon, dus besloten we maar niet naar Itajaí te gaan. Samuli is de hele dag op bed geweest, maar ik heb me, na een beetje te hebben uitgeslapen, naar het ontbijt begeven (heerlijke verse fruitsalade laat ik me niet voorbij gaan!), en toen ben ik maar een beetje gaan shoppen en heb ik de stad verkent. Boekwinkels schijnen hier alleen tijdschriften en foto-boeken te verkopen, dus dat was niet echt interessant. Sorry Monique, maar de poppetjes die de toeristenwinkel hier vekocht waren wel zo lelijk, dat ik snel de winkel ben uitgerend! Wel een leuk tshirt gekocht me Araucaria-dennen erop, een soort apenbomen/slangedennen, je kent ze misschien wel. Curitiba betekend namelijk ´stad van de dennen´, en die groeien hier genoeg!

Verder dus maar even de stad bekeken, een heel aardige stad, een paar mooie kerken en een imposante 19e eeuwse basiliek, vele gezellige parken, en ondanks dat de stad 1.4 miljoen inwoners telt, is het nergens te druk of vies op straat. Een heel aangename stad mag ik wel zeggen. Uiteindelijk nog maar naar de dierentuin geweest, want ik wist met mijn tijd geen raad, en dat was ook best leuk, alleen wel zielig hoor al die vogels in kleine kooitjes. Er werd wel goed voor ze gezorgd, want ze hadden allemaal vers fruit in hun voerbakjes. En ik vond een nootje, dat ik dus voorzichtig aan die leuke toekan heb gevoerd.